Blog van Anne Ardon (een van de performers)

Posted by on Apr 6, 2014 in personal blog

HOTEL HEDEN | “Ik moest me inhouden om wildvreemden niet zo maar aan te spreken.”

blog anne performer foto-2‘Volgens mij staat Tjeerd daar’ zei mijn partner in crime. Snel bladeren door mijn boekje en warempel, het was Tjeerd. ‘Ga jij er naar toe of ik?’ vroeg ik. En ik zou gaan. ‘Hey Tjeerd, wat leuk dat je er bent! Ga je vanavond ook naar Erland Øye? Vind ik wel iets voor jou eigenlijk!’. Tjeerd mompelt een verbaasde ja en misschien en ik zeg dat ik weer door moet, ik zwaai vrolijk en loop verder.

Tjeerd kende mij niet. Ik kende hem alleen maar uit mijn boekje. Dit was de essentie van het slaapproject van Motel Mozaïque dit jaar. Sommige mensen pakten echt uit met een “Hey Erik en Saskia, jullie zijn nog bij elkaar?!” of gaven mensen drie zoenen en begonnen over de middelbare school (terwijl er twintig jaar leeftijdsverschil tussen zat), improvisatie was welkom. Mensen moesten zich herkend voelen, en toch ook weer niet. In het heden is er enkel oog voor jou was het motto.

Dit deden we voornamelijk op het grote schouwburgplein. Zaterdagmiddag scheen de zon en het plein was ingericht als een soort vakantie/zomerding. Er werd rond de tafel gespeeld op de pingpongtafels, men kon kunst maken (door met plumeaus met verf op shirts te slaan), er was kunst te koop, er was een barbecue en allerhande (gratis) optredens. Ik lag een groot deel van de middag op het plein, stokbrood met houmous te eten en sap uit een fles te drinken. De security kwam alleen even checken of de fles niet van glas was.

‘s Avonds bandjes, ik zag Daryll-Ann, Kurt Vile, Asgeir Trausti(!), Luke Sital-Singh, Erland Øye (sta met hem op een selfie) en George Ezra, feestjes tot diep in de nacht. Dan na het feesten ‘s ochtends om kwart voor zeven opstaan om op tijd bij het slaapproject te zijn: letters van namen op heliumballonnen schrijven, letters op vlaggetjes schrijven, mensen in bananenpakken hijsen, zelf je kloffie aandoen en de straat op. De slapers die veilig en hoog in het NHow hotel zaten hadden verrekijkers en aanwijzingen gekregen. Zo kon je maar zo meisjes in regenpakken met gieters je naam zien gieten op het dak van het Luxortheater. Of je zag mij je naam op de erasmusbrug hangen. Of je zag mensen op de stoep in jouw naam liggen. Of iemand in bananenpak met je naam op een enorme vlag heen en weer rennen. Herkenning, overal.

 

Ik fietste zojuist naar huis omdat het project ten einde is. Ik bleef naar de polsen van mensen kijken op zoek naar bandjes dat ze in het NHow overnachtten, ik moest me inhouden om de voorbijgaande hardlopers niet aan te moedigen zoals we eerder deden. Ik moest me inhouden om wildvreemden niet zo maar aan te spreken.

Leegte.

door: Anne Ardon